της Χριστίνας Κοντεμενιώτου
Όταν διερωτάσαι γιατί η τσάντα σου είναι πιο βαριά αλλά στη βιασύνη σου να πάρεις τα παιδιά σου σχολείο στις 7:05 για να είσαι εσύ στο καθήκον σου (πολύ πριν κτυπήσει το κουδουνι στις 7:30), όπου κι αν είναι αυτό (Αγ. Ιωάννη ή Αγ. Σπυριδωνα, Κολοσσι και μετά Αραδίππου, την ίδια μέρα εννοείται, ή Αγ. Σπυριδωνα και μετά Λεμύθου) αναλόγως σε ποια 5-6 σχολεία είσαι κάθε χρόνο, ξεχνάς να κοιτάξεις και τρέχεις.
Και όταν ανοίγεις τυχαία την τσάντα σου όσο είσαι στην τάξη, βρίσκεις δύο μοχλούς που έριξες μέσα την προηγούμενη, στην προσπάθειά σου να απαγορεύσεις στον γιο σου να παίξει playstation τις καθημερινές. Και εννοείται ότι μια τέτοια «ανακάλυψη» δεν μπορεί να πάει «χαμένη». Εξυπηρετεί κι άλλους σκοπούς. Με απόλυτη ειλικρίνεια, αυθορμητισμό και αυτοσαρκασμό, λες στους μαθητές σου την «γκάφα» σου και εκείνη την ώρα ακούς ένα αυθόρμητο και αθώο γέλιο, που ήρθε την κατάλληλη στιγμή.
Μετά από πολλή συγκέντρωση και καλή δουλειά στο μάθημα γιατί πάμε για Παγκυπριες, ήταν η ώρα για ένα «διαφημιστικό διάλειμμα» όπως τους λέω συνήθως χαριτολογώντας.
Αυτό ακριβώς, το αθώο και αυθόρμητο γέλιο, η αγάπη και η εκτίμηση από τους μαθητές, είναι και τα μόνα, τα ΜΟΝΑ όμως που κρατάνε πολλούς από εμας στα δημόσια σχολεία. Γιατί μισθό και διακοπές βρίσκεις κι αλλού. Και καλύτερα και με καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Το να κάθεσαι σ´ένα γραφείο στη δροσιά του κλιματιστικού και να κρίνεις ή να κατακρίνεις τον άλλον χωρίς να ξέρεις τι έχει περάσει ή περνά ακόμα, είναι ό,τι πιο εύκολο. Η απογοήτευσή μου είναι τεράστια από την πλειοψηφία. Κάποιοι θα πρεπε να ντρέπονται. Γιατί οι 16χρονοι και οι 17χρονοι συμπεριφέρονται πιο ώριμα από πολλούς εκεί έξω. Και γνωρίζουν τα πραγματικά προβλήματα των σχολείων όπως και οι καθηγητές τους.
Και όχι! Όταν πριν χρόνια άδικα έκοψαν τις ώρες μετακίνησης σε μας που έχουμε 4, 5 ή και 6 σχολεία, (όπου κι αν είναι αυτά), δεν είδα κανέναν συνάδελφο ή συντεχνία να μας στηρίξει ή να βγει στους δρόμους.
Γιατί δεν είναι δίκαιο στα κενά τους κάποιοι να μπορούν να προετοιμάζονται και άλλοι να γυρνάνε 4-5 ώρες την εβδομάδα στους δρόμους και να έχουν τις ίδιες περιόδους.
Σε τέτοιες στιγμές όμως, δεν τα βάζεις με τους συναδέλφους ή τις συντεχνίες. Δεν σκέφτεσαι «εμένα τότε δεν με στηριξε κανείς».
Σε τέτοιες στιγμές σημασία έχει η ενότητα. Σημασία έχει η διατήρηση της λιγης αξιοπρέπειας που μας έχουν αφήσει και ένας κοινός αγώνας ενάντια στον ετσιθελισμό.
Κι ας έχεις βιώσει τα πάντα στα Δημόσια Σχολεία. Ανάμεσα σ’αυτα, κι ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα που οδήγησε σε πολλά κακά (και δεν θεωρείται καν εργατικό). Γιατί απλά ενώ ζαλιζόσουν αφάνταστα όταν σηκώστηκες στις 5:30 (και δεν ήξερες τότε ακόμα γιατί...) για να πας Λεμύθου στις 13/1/2014, δεν γύρισες πλευρό και να πεις: «Δεν γαμιέται. Θα πάρω αναρρωτική» ...
Μάλλον έξτρα «λίπος» ήταν κι αυτό και όχι ευσυνειδησία! Ντροπή!
